El Salvador

Ola chicos!

Zo moet je weken wachten op een bericht en zo krijg je er twee binnen even zoveel weken. Een korte deze keer want we verblijven maar zes dagen in totaal in El Salvador. Oorspronkelijk stond het land niet eens op onze planning maar door de onstuimigheden in Honduras en de gunstige ligging van El Salvador tussen Guatemala en Nicaragua besloten Vicky en ik dit land toch maar even uit te proberen.
Waar zijn we eigenlijk? El Salvador is een van de kleinste landen van midden Amerika en vrijwel onbezocht door westerse toeristen. Het zou hier namelijk veel te gevaarlijk zijn. Gelukkig hebben Vick en ik hier geen ervaring mee want het land lijkt ons prima. De wegen zijn redelijk vlak, de huizen zien er zoals de voorgaande landen uit zonder het coloniale en de mensen zijn vriendelijk.

Door de Nieuwjaars-stress en ons besluit om dit in Nicaragua te vieren hebben we maar zes dagen in El Salvador. Daarbij komt ook nog eens dat onze benen en al het andere wat extra dagen nodig hadden om te herstellen van de Acatenango vulkaan, waardoor we besloten geen trekking in El Salvador te doen maar direct het strand op te zoeken. We beslissen daar dan wel waar we nog meer heen gaan, zeiden we tegen elkaar. Jaja. Ik was even vergeten dat als je mij in een rustig relaxt plaatsje aan bet strand zet, ik mij hier niet snel weer weg wil hebben. Zo gezegd zo gedaan dus we zijn zes dagen lang op één plek gebleven. El Zonte. Zonde misschien want we hebben amper een idee hoe het echte El Salvador eruit ziet maar je kan ook niet alles hebben.

El Zonte is een gehucht. Er is werkelijk waar geen ruk te doen maar toch zijn Vicky en ik verknocht aan dit strand dorp. Misschien is het wel door ons hotel/hostel/homestay waar Vicky bij aankomst al smolt voor de net geboren puppy. Ik was net zo goed verkocht door de aanwezige dierentuin. Want geef mij een mooie hond (de moeder van de pup) en nog drie papegaaien en een gigantische leguaan en ook ik wil niet snel meer weg. Ons hostel was verder ook ideaal. We hadden twee zwembaden, een in de riante tuin en een pal aan het strand op de tweede verdieping van een gebouw. Nu moet je je fantasie even niet te vrije loop laten want het hotel was een en al verlate glorie. Onze kamer was net zo groot als ons bed en moest iedere avond even ontlucht worden om de subtiele riool lucht weg te krijgen. De wasbak die we met drie kamers moesten delen hing op half elf en van verlichting in de douches was al helemaal geen sprake. Verder was het gebouw aan het strand met het zwembad meer een geraamte met een palmbomen dak dan een echt gebouw. Maar dan nog, we hadden wel alles wat we nodig hadden.
Nog meer redenen waarom de plek zo leuk was? Ja opzich wel. Het strand niet te vergeten. We kregen er twee (eigenlijk drie maar daar kwam ik op de laatste dag pas achter). Een strand was voor de professionele surfdudes want voor surfen ben je in El Salvador op de goede plek. Het andere strand had minder perfecte golven maar had ook minder keien in het water waar je je nek op kon breken dus de gringo’s of beginnende surfers mochten hier hun gang gaan. Zo ook wij. We hebben het surfen twee dagen een kans gegeven en we moeten eerlijk zijn, we zijn beter dan je zou denken. Staan op een klein snel bord is nog net een stap te ver, maar de drijvende vliegdekschepen waar de beginners op staan zijn gelukkig al te makkelijk voor ons. We hebben dus iets om voort te borduren zolang we bij de Pacifische kust blijven.
Nog meer redenen. Jazeker. Ons gezelschap. Dit doet me trouwens denken aan onze rit naar El Salvador toe. Het busje haalde ons in Antigua op en hier kwamen we meteen vier bekende tegen uit eerdere reizen. Twee Engelse dames en een Zweeds stel. De busrit was verre van interessant maar de grensovergang was dit zeker wel. We komen er aan, blij dat onze chauffeur meer dan 100 stilstaande vrachtwagens passeerde. Dit zou niet lang moeten duren dachten we want druk bij het hokje was het niet. We leverde onze paspoorten in en al vrij snel kregen we er zes van de tien weer terug. Alles was prima, behalve bij vier. En je raadt het al, juist bij onze vier vrienden uit Engeland en Zweden.
De Zweden hadden überhaupt geen stempel van Guatemala gekregen, de Engelse wel maar de datum scheelde twee jaar en kwam dus uit 2015. Dan moet je net de Salvadoriaanse immigratie officieren hebben want geef ze één kleine reden en ze weigeren je aan de grens. Dit was dus ook het geval en na twee uur lullen als brugman, boos en verdrietig worden, smeken en zelfs een paar dollar aan te bieden stonden we nog steeds op dezelfde plek. Stil, warm en moe. We hadden dus geen keus en moesten onze vrienden achter laten. Een droom armer want de kans dat we nu nog samen kerst zouden vieren was wel heel klein geworden.
Terug naar El Zonte, we waren bij motivatie drie gebleven, ons gezelschap. Beduusd kwamen we aan in El Zonte, nieuwe backpackers waren al snel gevonden dus gezellig was het zeker. We gingen eten. Pupusa’s! Het lokale voedsel waarbij een deeg pannenkoek wordt gevuld met alle soorten vlees, kaas en groente die je wilt. Lopen we naar een van de vier ‘restaurants’ die El Zonte kent, kijken we op een moment naar links een ander hotel binnen. Wie zien wij daar. Onze vier uitgeputte vrienden van de grens! Het was ze gelukt. Wel wat dollars armer en een ervaring rijker hadden ze toch de immigratie dienst weten te overtuigen om hun door te laten! We waren weer compleet dus de planning weer op schema. Samen kerst vieren was een feit.
Alles bij elkaar dus genoeg redenen waarom we blij waren met El Zonte. En ik geloof dat ook de locals blij waren met ons. Want na twee dagen maak je nog geen vrienden, maar als je zoals ons zes dagen in en gehucht verblijft dan kan het niet anders dat mensen je gaan herkennen. De mensen in de enige minimarket, een restaurantje, ons hotel en de strandtent gaven ons dan ook een beetje het gevoel alsof we erbij hoorden. Een heerlijk gevoel als je aan het reizen bent.

We mogen dus blij zijn met El Zonte en nog blijer zijn met onze beslissing om niet naar de toeristische buurman van El Tunco te gaan. We zijn er een dag hier heen geweest (liftend!!) om iets anders te zien maar waren blij dat we weg waren. We dachten namelijk dat El Tunco iets weg had van San Pedro in Guatemala. In plaats daarvan was het meer een kleinschalige versie van Lloret de mar en Sunnybeach. Alle toeters en bellen gingen aan, de barretjes en de straatverkopers lieten je geen moment met rust.

Dit was het weer. Zoals ik zei een kort verhaal maar zelfs ik kan niet oneindig zeveren over zes dagen pret. Ik vind zelfs dat ik het nog goed gedaan heb want doorgaans doen we meer dingen in één dag dan wat we in zes dagen hier hebben gedaan.
Toch ben ik blij dat we hier zijn geweest. Even rust is ook belangrijk. Belangrijker dan je denkt tijdens het backpacken want het lijkt op een grote vakantie maar er is een verschil. Backpacken kost meer energie dan je denkt dus dan is het na een dikke maand wel eens fijn om niet iedere dag nieuwe mensen te leren kennen, nieuwe natuur en gebouwen te ontdekken of uren in een bus te zitten en Spaans te leren spreken.
Onze volgende stop is Nicaragua. Een land waar zowel Vicky als ik grote verwachtingen van hebben. Het moet redelijk goedkoop zijn terwijl het alle schatten heeft waar Costa Rica bekend om is geworden. We hebben hier gelukkig ook lang de tijd dus heb geduld en wacht af en dan hoor je snel weer van ons.
Fijne kerst en een gelukkig nieuwjaar, we houden van jullie.