Belize

Unbelizeable

Land nummer twee, wat gaan we toch snel. We zijn lekker bezig en ook al gaan we snel nemen we wel overal de tijd om te relaxen en alles te zien wat we willen. Ook in Belize maken we lekker vaart want het is een duur land en de plekken voor toeristen zijn beperkt. We hebben ervoor gekozen om allereerst naar Caye Caulker te gaan, een klein eilandje voor de kust van Belize City. Stop twee wordt San Ignacio en gebruiken we vooral om de reis naar Guatemala op te splitsen en omdat we gewoon meer dan één plek per land willen zien.

CHICKEN BUS
De 28e vertrokken we vanuit Bacalar in Mexico naar Belize. We besloten niet vanuit Mexico al de boot te pakken want dit scheelde weer een paar dollars. Wat dan wel? Nou ik dacht er zeker van te zijn dat we eerst naar de grensplaats, Chetumal, moesten en vanuit daar pas een bus konden pakken. Mijn neiging om na te denken stopte niet want vervolgens kreeg ik het idee om een local bus te pakken. Door door backpackers omgedoopte 'chicken bus' heeft zijn naam verdient aan het opgehoopt zitten als kippen in een vrachtwagen. De rit van Chetumal naar de grens duurde maar enkele minuten en het ging nog redelijk in de wetenschap dat het niet anders kon. Sorry vick, ik dacht het echt zeker te weten, totdat we bij de grens aan kwamen. Terwijl wij ons uit de bus aan het wringen waren komt er een prachtige eerste klas bus met twee voor ons bekende Nederlanders aan rijden. Ze hadden alle ruimte van de wereld, aparte stoelen met hoofdsteunen, airco en een film voor iedereen. Lekker contrast want wij gleden bijna van onze bankjes af van het zweet. Het ongeluk stopte niet daar want ik ging ervan uit dat het maar twee a drie uur reizen was. Dat hadden we best kunnen halen was het niet dat we nooit op de snelweg zijn geweest en verdomme ieder klein gehucht tussen Mexico en Belize City aandeden om mensen in en uit te laten. De bus heeft er uiteindelijk meer dan vijf uur over gedaan en was een kleine hel omdat we ook nog eens onze aansluiting met de boot zouden missen.
Toch ben ik nu blij, ook omdat ik nu in een hangmat lig, want de bus had ook zijn positieve kanten. Zo was er een lief beliziaans meisje van 8 jaar oud die ons continu high fives gaf en haar eten deelde met ons. De bus speelde lekkere westerse muziek die allemaal geremixt waren in een reggae versie. Luister maar eens naar een reggae Adèle, best leuk. De bus gaf ook ons ook de tijd om Belize te leren kennen. Iedereen in de bus leek vrolijk en hoewel ieder plaatsje er niet bepaald geweldig en kleurrijk uitzag, is de bevolking dit wel. Het feit dat Engels de eerste taal is maakt het communiceren ook nog eens makkelijk wat het contact alleen maar vergroot.

CAYE CAULKER
We hebben het toch gehaald, dankzij een paar aardige Belizeanen die voor ons een taxi belde om ons aan de rand van Belize City op te halen zodat we op tijd bij de boot konden komen.
Caye Caulker is een eiland zoals er niet veel meer zijn in de wereld. Er woont een grote Rastafari community en alles gaat wat langzamer. Er zijn geen verharde wegen of auto's en de vis die overdag gevangen is, wordt in de avond op een van de vele barbecues gegrild. De dag na onze aankomst hebben we meteen met de Australische vrienden van het hostel in Tulum een snorkel tour geboekt. Eindelijk en wat een mazzel, we kregen een zeilboot als vervoer! Eindelijk het water op, de wind in de haren en uiterst enthousiaste en grappige rastafari bemanning die ons ging voorbereiden op wat ging komen.
Bij de eerste duik deed ik het al bijna in mijn broek. Ik was nog rustig bezig mijn duikbril goed te doen en toen dat ding eindelijk vastgezogen aan mijn gezicht vast zat, stak ik mijn kop onder water. Voor een halve seconde dacht ik wat het zand toch zwart was totdat ik door kreeg dat dat zand bewoog en het een gigantische stekelrog was. Zeker anderhalve meter breed en een staart die op nog geen halve meter langs mijn gezicht gleed. We deden meerdere duiken langs het koraal rif van Belize. Wat bijna niemand weet is dat dit koraalrif tot de een na grootste behoord van het noordelijk halfrond. We kregen dan ook een gigantische variatie een zeeleven te zien. Dory voor de Finding Nemo fans, stekelroggen, zuster haaien en tientallen andere vissen van de barracuda en snapper tot aan murenes en de lion fish. Ik denk dat we alleen een goudvis gemist hebben.
Natuurlijk boeken we geen tour zonder iets van drank erbij. De onbeperkte rum-punch vloeide dan ook rijkelijk. Ook al beloofde we dat we alles gingen opdrinken en hoe zeer we dit ook probeerde, zijn we hier niet in geslaagd. Waar ik gelukkig wel in slaagde was om gigantisch bezopen te worden. Al vond ik het allemaal nog wel mee vallen, de verhalen van andere die dag daarna deden mijn gedachte wel veranderen. Ik herinnerde mensen niet meer met wie ik de grootste lol had gehad en blijkbaar heb ik ook nog half naakt door de slaapzaal gestrompeld doen alsof ik een mannen string had. Maar goed dat is alleen tussen ons.
Alhoewel de kater niet aanwezig leek te zijn en ook Vicky redelijk fris aan haar dag begon. Stond deze dag in het teken van niets doen, zo min mogelijk praten en onszelf in en groep van vijf naar verschillende plekken sleuren om te eten drinken en uit te puffen in het benauwde weer.

De 1e van December was onze laatste dag op Caye Caulker. Ik kreeg gister al de kriebels van het niksen dus ik wilde perse iets gaan doen. Wederom kwam Vicky iemand tegen die we hadden leren kennen tijdens mijn bezopen avond en ook hem kon ik me niet meer herinneren. Hij bood ons een speciale prijs om op een boot te klimmen en deze keer te gaan vissen en speervissen. Voor 30$ zouden we en dief van onze eigen portemonnee zijn want de kans om voor dat bedrag een hele dag op een boot te zitten en vervolgens ook nog de gevangen vis op te mogen eten zouden we niet vaak krijgen.
Alhoewel we geen lunch kregen, het af en toe regende en ik niks heb gevangen met de speer was dit toch een van mijn meest waardevolle dagen tot nu toe. Ik mocht namelijk als enige (deels omdat ik er al de hele dag over aan het zeuren was) mee naar het huis van de boot eigenaar om de vis, kreeft en conch (een schaaldier in grote spiraalvormige schelpen die we in Nederland alleen in souvenir winkels kunnen kopen) schoon te maken. Wat een ervaring was dit! Het ging me er niet zozeer om te leren hoe ik een vis kan opensnijden maar ik wilde de kans krijgen om de dynamiek tussen de twee tour guides en hun familie te leren. Ze waren namelijk meer dan alleen gidsen en vissers en dit was mijn kans om het te zien. In de drie uur dat we met de ongeveer 20 vissen bezig waren heb ik meer geleerd over de bevolking dan alle tours tot nu toe bij elkaar. Het is dan ook lastig om te beginnen met vertellen wat er zo mooi aan was maar eerst, wie waren deze twee mannen? Laten we beginnen bij de jonge Eduardo, 24 jaar en immens vrolijk. Zijn mond stond altijd in de glimlach stand en je zag dat hij plezier had in zijn werk. Ook al is hij de eigenaar van de boot en op papier de baas. Moet Edje toch dondersgoed luisteren naar Elgardo. De rond de 50 jaar oude wijze man die ietwat te vaak vunzige grappen richting de vrouwen maakte. Zo zag ik hem dan ook tijdens het vissen. Zeer dominant, amper serieus of behulpzaam en hij sprak ook nog continu in zijn eigen taaltje die alleen Edward kon begrijpen. De irritatie naar Elgardo rees aan het einde van de avond ook naar een hoogtepunt voor met name de vrouwen. Want hoe meer rum-punch en joints erin gingen, hoe handtastelijker en spraakzamer hij werd. Toch zie ik Elgardo niet als een man die gemist kan worden in de community van Caye Caulker. Hij is niet alleen timmerman, elektricien, metselaar, free-diver en gids. Nee, Elgardo is bovenal de mentor van iedereen en metname van Eduardo. Die woorden die ik dan weer wel van hem begreep waren listen, respect, eyes here en shut up. Elgardo is de chieftain en weet alles. Alles heeft hij weer geleerd van zijn vader en hij ziet het als zijn levenstaak dit over te brengen op Eduardo. Met twinkelende ogen en de lach nog steeds op zijn gezicht, kijkt Eduardo geconcentreerd naar hoe Elgardo de vissen schoonmaakt, de boot bestuurd en verhalen verteld uit het verleden. Het bewijst dat leeftijd en ervaring hier alles bepalend zijn voor de hiërarchie en je plek in de groep. Ik moet dan ook moeite doen om me niet als mezelf te gedragen en grappen te maken over Elgardo of vertellen dat hij beter op een andere manier de boot moet vastknopen (Pap, hij knoopte de lijn echt niet in een achtje vast op de kikker). Nee, mijn plek is nog onder die van Eduardo en ik word pas gewaardeerd als ik stil ben, op let en bij mijn tweede vis het al goed genoeg doe.
Ik begin die Elgardo wel te waarderen, ook al blijft het een wazige man dan nog ben ik ontzettend gelukkig dat hij mij deze unieke belevenis heeft gegeven.

SAN IGNACIO
Ook dit mooie eiland moesten we gedag zeggen. Ik denk dat ik meer moeite had met gedag te zeggen tegen Bryan dan tegen het eiland zelf. De 8-jarige zoon van de hostel eigenaar, met wie ik heb gebasketbald en met zijn Hotwheels auto's heb gespeeld. We gingen door naar het dorp San Ignacio.

De ochtend begon goed trouwens. Mijn bijna droge was had de regen niet kunnen ontwijken en was kletsnat. Het avond eten van gister was heerlijk want ik had eindelijk meerdere vissen voor mij alleen en bovenal zat er ook nog een grote kreeft tussen, toch kwam de maaltijd er iets te snel uit aan de andere kant en dat is niet iets wat je wilt hebben als je gaat reizen. Tot overmaat van ramp bleek onze boot ook nog een stuk te gaan midden op het water. We waren lekker aan het cruisen, wind in de haren, genoeg tijd om de bus te halen en mijn buik hield zich goed. Totdat, het geluid van de motoren zachter werd en de schipper beneden een kijkje kwam nemen. Na vijf minuten werd er verteld dat de boot bijna kapot was en we dus gered werden door een andere boot. Of we wel dan nog even drie kwartier rustig wilde blijven want ja we zaten vrijwel op open zee.
De reddingsboot kwam gelukkig opdagen en de eerste meevaller was een feit. Die bus zouden we wel missen dachten we maar het is niet voor niets Belize want niks vertrekt op tijd dus ook deze bus konden we halen en bracht ons snel naar onze nieuwe plek. Zo kwam er gelukkig toch nog een positieve draai aan de reisdag.

San Ignacio is een klein stadje veelal bekend om zijn natuur en Maya geschiedenis. Voor ons was dit niet de reden om hier te verblijven want we gebruiken het als tussenstop op weg naar Guatemala. Wat we wel nog even gingen doen is bij een leguanen opvang kijken. Lekker een leguaan in je nek en ondertussen luisteren naar de gids die verteld dat Bamboo Chicken de menu naam is van de leguaan en ze daarom zo bedreigd zijn. Het regende wederom dus de beesten waren zo traag als slakken. Althans dat dachten we want wanneer de gids aan kwam zetten met verse wortel vlogen de beesten vanuit alle hoeken op ons af om als eerste bij het hoopje wortels te zijn.

VRIENDELIJKE MENSEN
Samen met de locals in de bussen, onze bemanningsleden van de boot en de bewoners van Caye Caulker is bijna de gehele bevolking zo enthousiast vriendelijk en benaderbaar dat Belize tot nu toe het meest vriendelijke land is waar ik ooit ben geweest. Misschien is het omdat de tegenstelling tussen arm en rijk zo hevig is en juist de arme mensen kunnen genieten van een glimlach. Je alleen maar in die delen van Belize kan komen die veilig genoeg zijn of misschien probeerd de toerisme industrie te verbloemen wat er daadwerkelijk aan de hand is in Belize. Voor mij is Belize geweldig. Niet alleen komen backpackers hier graag, er zijn ook genoeg westerse ouderen die hier weken verblijven of zelfs wonen. Misschien is het dat wel, Belize heeft genoeg te bieden en zowel de mogelijkheden als de bevolking geven je het gevoel alsof dit ook jouw plek is en je mag doen wat je wil wanneer je dat wil.