Colombia 2

CARTAGENA
We zijn weer terug waar de trip begon. Door de vertraging met de boot moesten we wel nog even een dag in Cartagena spenderen. Hierna vliegen we door naar Bogota om Bob, de buurman van Vicky, te ontmoeten. De dag van aankomst besloten we door Vicky’s enkel het rustig aan te doen. In de avond gingen we naar Plaza Trinidad, een klein plein vol met toeristen en locals die hier rustig een biertje drinken. Cartagena staat namelijk bekend om haar vele straat artiesten en dit plein is de centrale plek om ze te bewonderen. Straat dansers, clowns en bandjes wisselen elkaar af om wat extra peso’s uit je zak te kloppen. We halen een paar biertjes uit de supermarkt en nemen plaats om mijn kleingeld stukje bij beetje uit te delen.

De volgende dag vertrekken we al maar we hebben de ochtend en middag nog om de stad te verkennen. Ik laat Vick achter in het hostel om naar het San Felipe fort te gaan. Een gigantisch kasteel gebouwd om de Engelsen weg te houden uit de stad. Men zegt ook wel dat dankzij dit fort er Spaans wordt gesproken in Latijns Amerika omdat tijdens de slag van Vermont in 1741 de Engelsen hier zijn verslagen. Van alle forten in midden en zuid Amerika die ik tot nu toe heb aangedaan is dit verreweg de grootste en best bewaarde. Het zijn eigenlijk 7 verschillende forten bij elkaar en ieder heeft zijn eigen functie om de stad te beschermen. In de middag ben ik weer herenigd met Vick en doen we een rondje door de stad. Met afstand is het de mooiste koloniale stad die we hebben gezien. Bijna ook de warmste want man wat is het warm.

BOGOTA
Enkele uren later komen we alweer aan in de volgende stad. Nu maar voor even want met Bob vertrekken we de volgende dag naar de Tatacoa woestijn. Bob heeft al een hele schare aan Colombianen om zich heen verzameld dus wat doe je dan in de avond. Juist, er wordt gestapt en gezopen natuurlijk. Flessen aguardiente zijn niet aan te slepen en worden weg gespoeld met bier en af en toe een flesje water om nog op de benen te kunnen blijven staan. We blijven tot zes uur s’ochtends bezig en denken al helemaal niet meer aan de volgende dag.

To the Tatacoa
Had ik dat maar wel gedaan want de kater was te serieus om vroeg te vertrekken. Tegen 13 uur waren we klaar om te gaan en stond de Uber klaar voor ons. Na een uur door Bogota rijden, jesus wat is deze stad met elf miljoen mensen groot, komen we aan op het bus station. De bus neemt ons in zes uur, waaronder de twee uur durende rit om überhaupt Bogota uit te komen, naar Neiva. Helaas krijgen we nu de gevolgen gepresenteerd van ons late vertrek uit Bogota want er is geen bus die ons naar Tatacoa wil brengen. We lopen dus maar een beetje verdwaald door Neiva heen totdat mensen ons vanuit hun voortuin, omringt met een stevig hek, toespreken. Ze zeggen dat het veel te gevaarlijk is om hier in de avond rond te lopen dus beter pakken we een taxi naar het hotel. Prima plan dus dat doen we dan maar.

De volgende dag gaan we er dan eindelijk echt naar toe. Eigenlijk weet ik alleen dat Tatacoa een van de mooiste sterren hemels ter wereld heeft en het zand van de woestijn rood is. We staan om 7 uur op want willen niet in de 40 graden in een stad zijn. We nemen de bus van Neiva naar Villaviejo, een stadje waar werkelijk geen reet te doen is dus daarom gaan we maar proberen om in een hostel midden in de woestijn te slapen. Onze collectivo minivan brengt ons van Neiva hier naar toe maar al op de weg valt mij iets op. Het is nog steeds mega groen dus waar is die woestijn dan. Ik had een wanna be Sahara woestijn verwacht waar niks groeit in een straal van honderden kilometers. Wat blijkt nu, de Tatacoa woestijn is helemaal geen echte woestijn. Er valt met enige regelmaat wat regen in de nacht en er is zeker wel wat levende natuur te vinden. Toch komt het kwik hier overdag makkelijk boven de 40 graden uit en inderdaad rijden we niet veel later over een zandweg door dorre landschappen met bijna alleen cactussen zoals je die ook ziet in western films. We huren in het hostel midden in de woestijn een hangmatje en drinken een biertje aan het schrale zwembad. Al is het al om de temperatuur dat we ons in de woestijn voelen maar we willen toch graag meteen al het echte deel van de woestijn zien. Blijkbaar heeft Tatacoa twee soorten, een rood en grijs deel. We besluiten naar de rode woestijn te lopen over de zandweg en ja hoor, binnen tien minuten lopen hebben we het in ons vizier. Dit gedeelte van het landschap is weg geërodeerd wat het doet lijken op een kleine Grand Canyon. De lagen rood zand verschillen onderling van kleur en je kan meters afdalen om midden tussen de torens te staan die nog net niet zijn weggespoeld door het water. Overal staan cactussen en andere planten met stekels en de vegetatie die dit niet heeft wordt langzaam weg geknauwd door een kudde geiten. Het zich is moeilijk te omschrijven maar zeker een van de mooiste van deze hele trip tot nu toe. Het gebied lijkt gigantisch groot maar het kronkelende pad door de woestijn heen is nog geen drie kilometer lang. Iedere keer als we een hoek omgaan hebben we weer een nieuw uitzicht en we wanen ons af en toe op mars. Zo verschillend is dit landschap en er lijkt geen einde aan te komen.
In de avond gaan we maar meteen top activiteit twee bezoeken. Een informele tour naar het observatorium van Tatacoa. Helaas mogen we niet de echte telescoop zien maar op plastic stoeltjes zitten we ernaast in het donker. De astroloog begint te praten en heeft een laserpen in zijn hand. Dit ding is zeker verboden in Nederland maar hier mag natuurlijk alles. Hij begint aan zijn uur durende praatje over de sterren en kan iedere ster en sterrenbeeld moeiteloos vinden. Het is een overload aan informatie maar later die avond liggen we op een kleed naar de sterren te kijken en proberen wij ze nogmaals aan te wijzen. Orion, de grote en kleine beer, de stier en de leeuw, tweelingen en de kreeft.

Dag twee in de woestijn wordt het er niet veel koeler op. We staan vroeg op om voor de extreme hitte een rondje te fietsen. Vandaag staat de grijze woestijn op ons te wachten dus daar gaan we, een tocht van in totaal 15 kilometertjes. In het begin is het vooral bewolkt dus grappen we nog dat die woestijn best te doen is. Nu weten we dat die naam niet voor niets aan deze plek is gegeven want man wat overkomt ons als de zon definitief door breekt. Na een uur of twee fietsen is het 11 uur en staat de zon recht boven onze hoofden. Ik zoek mijn schaduw tijdens het fietsen, alleen om erachter te komen dat die zich precies onder mij bevind. Ik zie mijn schaduw zwoegen om die fiets zonder versnellingen bovenaan de heuvels in het glooiende landschap te krijgen. In het begin konden we nog echt genieten van het landschap, vergelijkbaar met de rode woestijn. Toch valt het nu rond 11 echt wel tegen. Tijdens het fietsen creëren we onze eigen wind op deze eindeloze en wind loze vlakte maar staan we stil pas dan merken we het branden van de zon. We gaan dus maar snel terug, terug naar ons zwembad en het koude bier. Het doet me denken aan Bagan in Myanmar. Het kwik kwam daar toen ook makkelijk boven de 40 uit maar nu heb ik helaas geen airco kamer met luxe bed om overdag in te slapen. Nee, we moeten het nu doen met hangmatten onder een stalen afdakje. We doen het er maar mee en je went er snel aan. Waar je ook nog aan went is het gemekker van die geiten. Overal, continu en met z’n allen staan ze te blèren langs de weg, in de heuvels van de woestijn en dus blijkbaar ook achter ons hostel. De rest van de dag spenderen we onze tijd aan het zwembad en lopen we van schaduw naar schaduw. We spelen nog een keer een potje water voetbal met de zoon van de eigenaar voordat we vroeg ons bed in duiken. Vandaag hebben we niet eens zoveel gedaan maar we zijn gesloopt door de zon, het is tijd voor bed.

Dag drie is de laatste dag en we hebben geleerd van gister. Na het ontbijt vertrekken we weer terug naar Neiva om voor de intense hitte in een grote airco bus terug naar Bogota te gaan. Terug naar de vrienden van Bob en Bob zelf, die laten we achter in Neiva want hij moet door naar Ecuador.

BOGOTA 2
Op de avond van 13 maart komen we weer aan in Bogota. Ditmaal om de stad nu echt te zien en niet louter aan de aguardiente te zitten. Een stevig shot drankje met de ergste katers. We gaan eindelijk iets doen wat we beide geweldig vinden maar tot op heden nooit de kans voor hebben gehad. Een gratis walking tour door de stad. We beginnen in La Candelaria, het oude centrum en tevens onze woonplaats met het hostel. Vervolgens gaan we naar de markt waar Gloria op ons staat te wachten. We krijgen uitleg over de verschillende fruitsoorten in Colombia. Ik had werkelijk nooit gedacht dat wij in Nederland zo een beperkt aanbod van fruit hadden. Van mega zure vruchten tot aan slijmerige zoete fruitsoorten, alles mochten we proeven. Voor een sapje betaal je 4000 peso’s (nog geen 1,30€) en we wisten toen nog niet hoe vaak we wel niet langs Gloria zouden gaan de komende dagen. Stop drie is een bezoekje aan Clever, een Colombiaanse eigenaar van de coca winkel in het oude centrum. Nu hebben Vick en ik al veel info gekregen over de coca plant maar Clever weet slim te benadrukken dat de coca plant onlosmakelijk verbonden is met Colombia. En dan moet je verder terug gaan dan de Pablo periode. Inheemse stammen gebruikten ver voor de Spanjaarden de krachten van coca om te leven en offers te brengen. De veelzijdigheid van deze plant samen met de heilige status maakt coca een plant die niet te verbannen is van het land. Denk bijvoorbeeld maar aan de Wiwa’s en Kogi’s en hun poporo. We lopen door naar het drukkere centrum van de stad, hier valt het meteen op dat we best in een Europese stad kunnen zijn. Van de straatstenen tot aan de winkelcentra en de mensen die op straat lopen, alles voelt westers aan. Behalve dan die muziek natuurlijk, overal zijn er muzikanten en bandjes die her en der optreden en de zuid Amerikaanse klanken ter gehore brengen. We lopen weer door, ditmaal naar Parque Bolivar. Het centrale plein van Bogota waar de belangrijkste kerk, het regerings- en gemeentegebouw en het justitieel paleis zijn gevestigd. Onze gids geeft een interessante verklaring waarom al deze bouwwerken duidelijk verschillende stijlen hebben. Vooral het justitie paleis is gloednieuw en dat is te danken aan de aanval en de daaropvolgende bestorming van het leger in de tijd van Pablo Escobar. Een moment wat goed (en fout tegelijk) is samengevat door de serie Narco’s van Netflix. Met een blik op het paleis van de president, nadat we door militairen zijn gecontroleerd, komt er ook bijna een einde aan de tour. We gaan nog even langs een koffie zaak voor de afsluiting. Ook hier merken we weer dat Colombia geweldig is in het exporteren van de beste producten maar het hierdoor zelf moet doen met slappe aftreksels. Letterlijk, want de koffie uit Colombia behoort tot de beste ter wereld maar is daardoor niet toegankelijk voor armere Colombianen.
Die avond meeten we met de Colombiaanse ‘vrienden’ van drie dagen geleden. Bob is er niet meer om ons te herenigen dus nu treden wij maar op als verbinder. We spreken met Alex af bij de Irish pub in Zona T. Duidelijk een van de duurdere buurten van de stad. De Armani, Versace en Chanel aan de ene kant van de straat en aan de andere kant de westerse restaurant en bars. Zittend op het terras met 13 graden zweer ik even dat ik in Rotterdam ben. In de Irish pub met de Vapianos pizza tent tegenover ons. Het voelt allemaal heel vertrouwd ware het niet dat iedereen om ons heen een kleurtje heeft en Spaans spreekt. Waar ik en Vick die middag ons budget weer controleerde, en godverdomme achter kwamen dat we een rekenfout hadden gemaakt, moesten we deze avond maar even kort en krachtig houden. We zitten nu namelijk iets boven het budget in plaats van ver eronder dus een lange avond in deze duurde wijk is niet aan ons besteed. Alex wil hier echter niets van horen en sleept ons mee naar de volgende tent. Een interessant bezoek was het zeker want zitten we daar ineens bij een stand up comedy show. Terwijl we niet eens Spaans spreken! Thanks Alex maar we maken er toch maar het beste van. Ik oefen vlot mijn nep lach en we maken er toch nog een geweldige avond van. Natuurlijk kent Alex, hij is mega vriendelijk maar ook een beetje een rijke patserige Colombiaan, een van de comédiens en krijgen we na zijn show een masterclass grappig zijn.

Voor onze laatste dag in Bogota gaan we de berg de Montesserate op. We pakken de beroemde kabelbaan naar boven om 600 meter hoger de stad te bewonderen. Op de terugweg naar beneden richting het hostel stoppen we natuurlijk nog even bij Gloria voor een sappie en empanada, de tweede al vandaag.

MEDELLIN
We hebben een nachtbus vanuit Bogota gepakt om 10 uur later in Medellín te arriveren. De stad van Pablo, maar het is zoveel meer. We zitten in de populaire backpackers wijk El Poblado en merken de komende dagen dat het stappen hier zeker prima te doen is. De eerste dag doen we nog rustig aan en bezoeken we alleen een paar kroegen. Dag twee staat toch in het teken van Pablo. We doen de graffiti tour met onze gids Laura in wijk Comuna 13. Dit was een van de ergste moordplekken tussen 1980 en 1990. Laura vertelt terwijl we van de metro de wijk inlopen dat ze vrienden heeft verloren en gedood zien worden door guerrilla’s. Familie leden zijn ontvoerd en als 13 jarige meisje was ze meestal als de dood om naar buiten te gaan. Nu, is heel de wijk weer opgeleefd. Vooral is er prachtige graffiti die het verhaal weergeeft. Het brengt een ode aan de mensen en hun strijd. De infrastructuur is ook enorm verbeterd, het meest in het oog springend zijn de roltrappen. Midden in de wijk, die op een steile berg ligt, zijn zes roltrappen geplaatst om vooral voor gelijke kansen te zorgen. Mensen die bovenaan wonen kunnen nu eindelijk makkelijk naar werk en vrienden en meedelen in het leven van Medellín. Op de weg terug van de tour richting de metro, een van die andere innovaties aan de infrastructuur, stoppen we hier en daar nog een keer om een halve avond maaltijd bij elkaar te sprokkelen. Hoewel het allemaal best lekker is, is het Colombiaanse eten mega ongezond. Vicky en ik geloofde Pascal in het begin nog, dat het eten hier geweldig is. Maar als je dan uit de fancy en toeristische restaurants gaat en het straat eten opzoekt dan merk je pas dat die Colombianen nog nooit van de schijf van vijf hebben gehoord. Alles bestaat uit vet of suiker gemengd met rijst als je geluk hebt en van groente hebben ze nog nooit gehoord. Het wordt prefect bevestigd door de bartender van ons hostel als we vragen wat groente voor hem betekend. ‘I can eat vegetables... On my burger...’ Ik wist niet wat ik hoorde. Natuurlijk zijn die empanadas heerlijk en ik eet er met plezier iedere dag wel een, maar dan nog lust ik ook wel eens graag een bordje groente.
Ook al was ik kapot van de vijf uur durende wandeling door de bario van Comuna 13, dan nog moest ik wel op stap. Ik was graag content in bed gaan liggen maar Vick wist haarfijn uit te leggen dat je op een zaterdag in Medellín niet voor 12 je bed in mag duiken. Zo gezegd zo gedaan, we trommelen een groepje bekenden op en vertrekken voor de tweede avond naar Park Lleras. Ik heb zonder twijfel nog nooit zoveel uitgaanspubliek gezien. Straat na straat, rond het park en er achter, overal zijn bars, clubs en eetgelegenheden. Nu denk ik dat het Stratumseind in Eindhoven niet onaardig is qua aantal kroegen maar dit is wel 10 keer Eindhoven. Na salsa bar één besluiten we naar La Octavia te gaan. Waarom? Nou, voor een gigantische ballenbak waar volwassenen weer kind kunnen zijn. Springen, duiken en ballen gooien, alles mag. Een mega leuke ervaring maar o zo warm en af en toe pijnlijk als je weer een van die ballen tegen je smoel aan krijgt gegooid.

GUATAPE
Na twee dagen Medellín kregen we eindelijk de tijd voor wat rust. Even geen drukke metropolissen maar een piepklein dorpje wat bekend staat als het kleurrijkste dorp van Colombia. Het duurt niet lang voordat we met de bus arriveren in Guatapé. Eerst stoppen we bij Piedra del Peñol alias ‘the rock’ een gigantische steen van bijna 230 meter hoog. Het is alsof God een kiezel met de zijkant in het strand zand heeft geduwd, zo apart is deze rots in de omgeving. We kijken uit over de omgeving naar een van de apartste meren van de wereld. Als een deken ligt het tussen de tientallen mini valleien en het water lijkt niet op te houden. We zien in de verte Guatapé liggen en tellen nu al tientallen kleuren, snel dalen we de rots weer af en vertrekken we richting het dorp. We doen die avond eens een keer helemaal niks. Beide hebben we er de wil of de energie niet voor en we genieten er met volle teugen van. Waar we ook van genieten is het eten want er zit gewoon een Thais restaurant in ons hostel, met een Nederlandse bediende ook nog eens. Eindelijk weer noodles, groente en gekruid vlees en vooral, het heeft smaak.

MEDELLIN 2
Na de rust in Guatapé zijn we weer terug gegaan naar Medellín maar deze keer bleven we ver weg van het uitgaansgeweld. Het was genoeg geweest dus we spendeerde onze dagen met nogmaals een walking tour door het centrum en een rondje langs verschillende winkelcentra. Medellín is niet bepaald een mooie stad. Het heeft weinig gebouwen met esthetische waarde dus de tour focust vooral op het verleden en dagelijks leven. Zo weet ik nu tenminste waarom ieder park in Colombia, zeven dagen per week, volstaat met jongeren en ouderen. De jongeren zijn helaas werkeloos, een groot probleem in Colombia. De ouderen zijn de gepensioneerde en hun dagbesteding bestaat naast slapen en eten volledig uit het park. S’ochtends staan ze op met ontbijt en blijven ze vervolgens in het park tot de avond. De meesten gaan nog wel even terug naar huis voor lunch en een dutje maar niet af en toe dommelt er ook eentje in slaap op zijn favoriete bankje.

SALENTO
Na de drukte van Medellín kregen we weer tijd voor wat rust. We vertrekken naar een van de mooiste landschappen van Colombia, Salento. Koffie hoofdstad van Colombia en geroemd om de Cocora vallei, de plek waar de 60 meter hoge palmbomen staan. Er is nog een ander beroemde activiteit, Tejo. Het is simpelweg gooien met een ijzeren bal op een metalen ring waar zakjes buskruit op liggen. Het doel is duidelijk, gooi de bal op de zakjes en zorg dat ze ‘ontploffen’. Veelal is het louter een flits en vlam en stelt het allemaal weinig voor. Toch is het een immens populair spel onder locals en ze hebben zichtbaar meer ervaring dan wij.

De dag na aankomst beginnen we aan de trek rond de vallei. Het is iets meer dan 10 kilometer lopen door de bossen om uiteindelijk in vallei de cocora te geraken. Het was best bewolkt dus ik was bang dat we weinig konden zien. Toch zeiden we nog tegen elkaar dat we al gewoon geluk hebben gehad met het weer. We hebben bijna geen druppel regen gezien in de afgelopen weken. We zouden er later nog spijt van krijgen van deze uitspraak. De wandeling door de bossen was er inmiddels een van dertien in een dozijn. Het is best erg dat we al zo gewend zijn geraakt aan de bossen van Latijns Amerika maar je gaat natuurlijk ook niet tien keer naar dezelfde film. Toch heeft ook deze plek weer net iets anders en dat is de vallei. Door de bomen krijgen we af en toe al een glimp van de vallei en het klopt, dit is zeker een van de indrukwekkendste landschappen van Colombia. De palmbomen lijken van afstand op lucifer stokjes, klaar om te breken bij het kleinste zuchtje wind. We lopen naar de vallei en gaan in het gras zitten om alles in ons op te nemen. Honderden palmbomen over de fel groene grasvelden zo ver als we kunnen kijken.
Na de vallei wilden we snel weer terug naar Salento. De truck was bijna vol dus wederom gaan ik en drie andere gasten achterop staan. Het is inmiddels al aan het miezeren dus we hebben haast. Na enkele kilometer stoppen we om de ritsen van de truck dicht te doen. Niet dat wij er iets aan hebben maar de rest blijft dan wel droog. De chauffeur biedt nog een stukje zeil aan om droog te blijven maar we slaan zijn advies in de wind. Spijtig, want het duurt niet lang voordat de regen wel los barst. De regen snijd in je gezicht. Je natte handen maken het lastig om grip te houden in de bochten en we zijn er nog lang niet. Het gaat harder en harder regenen en hoewel we nog enorm plezier hebben voel ik het water langs mijn T-shirt mijn onderbroek in lopen. Ik denk aan onze ‘geen echte regen’ uitspraak van een paar uur ervoor, ik heb het over mijzelf afgeroepen. Man wat is het koud met die wind maar met zijn vieren gillen we het uit van plezier.
Eenmaal opgedroogd en warm gedoucht liepen we in de avond het stadje door. We gaan niet meer naar de Tejo tent want zo speciaal is het allemaal niet. Poolen is leuker maar ditmaal ga ik niet met Vicky maar met Raphael de Duitser die we in Bocas en Boquette in Panama leerde kennen en met wie we door puur toeval ook de Ciudad Perdida trek hebben gedaan. Ook in Salento liepen we elkaar weer plotseling tegen het lijf dus een reünie was geboren. Poolen tussen de locals voelde goed, eindelijk weg uit het toeristische Medellín en midden in een stad waar locals de dienst uit maken. Rond middernacht liepen we terug en niet veel later komen er twee politie agenten de hoek om en houden ons aan. Het schiet meteen door je hoofd, corruptie. Wie weet, je hoort zoveel verhalen van anderen dus betekent dit nu dat ik al mijn geld zo moet inleveren? Gelukkig niet want het blijken precies de politie agenten te zijn die onze paspoorten bij aankomst in Salento controleerde. Ook deze ambtenaren moesten lachen om mijn te oude paspoort foto met Justin Bieber kapsel. Het was blijkbaar zo een memorabele ervaring voor ze want ook nu kunnen ze hun lach niet inhouden. Het werd een leuke ontmoeting en met een grap en lach mochten we onze weg weer vervolgen. De wouten zijn hier nog aardiger dan Nederland zou ik bijna zeggen.

Onze laatste dag in Salento duiken we de koffie plantages in. Lekker anderhalf uur aroma’s ruiken en een hoop bakkies pleur drinken. Hier komen we er ook achter waarom de koffie die we hier drinken zo slecht is. Blijkbaar drinken de Colombianen hier de slappe aftreksels van de bonen die wij iedere dag in de appie kunnen kopen. De mooie egale rode vruchten van de koffie planten zijn de overduidelijke A merken. De B merken zijn helaas de niet zo rode bonen maar ook half aangevreten bonen door wormen en andere insecten. Verspillen doen ze hier niet dus hop die brander in en lekker drinken die meuk.
In de avond gaan we wederom een potje poolen met een groep. Na een uurtje willen we eigenlijk weer terug gaan naar het hostel maar de hemel breekt weer open en de bliksem schiet alle kanten op. De stroom valt verscheidende keren uit in heel het dorp maar de locals vertrekken geen spier. Waar wij als toeristen dit allemaal wel spannend vinden zijn zij er onderhand wel gewend aan. Er zat niets anders op dan door te blijven poolen totdat de bar ging sluiten. We moesten het er maar op wagen. Gelukkig dat ieder huis een afdakje heeft waardoor we nog enigszins droog bleven. Wat extra speciaal was dat Mama Lilly, de eigenaresse van ons hostel, speciaal voor ons een warme kop thee maakte wat haar de definitieve vijf sterren rating op tripadvisor gaf.

DE RONDE VAN COLOMBIA
Colombia zit er bijna op maar de weg naar Ecuador is niet bepaald zo gepiept. Het is bijna 1000 kilometer vanaf Salento naar Quito en dit is nou niet een 1000 kilometer aan mooie route du soleil wegen. Hobbelen en zigzaggen door de steden en bergen is de enige optie maar we hebben er wel zin in. We doen het rustig aan en proberen iedere dag rond de 8 uur in de bus te zitten om in de avond nog iets van de steden te kunnen zien.

Etappe 1: Salento - Armenia - Cali - Popayán.
In totaal zijn we rond de 9 uur op weg geweest naar Popayán. We hadden geen idee wat we aan zouden treffen in Popayán dus enkele minuten voor aankomst sloegen we toch maar eens de Lonely Planet open. Wat blijkt, Popayán is naast Cartagena de mooiste koloniale stad van Colombia. Wat extra speciaal was is dat er ook een 10k marathon aan de gang was op het moment van onze aankomst. We spenderen de avond langs de route van de marathon en eten een maïskolf bij barbecue stand één en lopen door voor een kip spies bij tent twee.

Etappe 2: Popayán - Pasto - Ipiales.
De grensstad van Ipiales is helaas niet zo mooi noch veilig als Popayán. We slapen dus maar in het hotel tegenover het station en zoeken hier een restaurantje voor een interessant bordje rijst, aardappel en pasta. We blijven hier morgen ochtend wel wat langer om een van de indrukwekkendste kerken van Latijns Amerika te zien. Waarom ze in godsnaam hebben besloten hier een gigantische kerk neer te zetten snappen we nog steeds niet maar het zorgt er wel voor dat we deze plek niet louter als een noodzaak zien. De kerk is in een smalle vallei gebouwd en de fundering is nog groter dan de kerk zelf. Rustig lopen we langs de beelden en watervallen rond de kerk en steken een kaarsje aan voor de familieleden thuis en in de hemel.

DE GRENS
Daar staan we dan, onze laatste paar uur Colombia spenderen we aan de grens. De kerk was geweldig, zeker een van de mooiste kerken van Latijns Amerika. Nu moeten we echter wachten. Er staan honderden Venezolanen voor ons in de rij dus er zit niets op dan 3 uur staand te wachten en langzaam te schuifelen naar het immigratie kantoor. Was het in totaal maar drie uur want driehonderd meter verder zien we de rij bij de immigratie van Ecuador groeien. Het maakt ons alleen niets uit want we waren voorbereid. Het is dus ook zeker geen negatief einde van Colombia want wat hebben we hier genoten. Eerst twee weken met de familie rondgereden langs de Caribische kust, daarna een van de beste hikes ooit naar de Ciudad Perdida. Stappen met locals in Bogota en puffen in mijn eerste woestijn ooit. Overal zijn de mensen vriendelijk en voelen we ons welkom. Na een dikke maand Colombia hebben we alleen nog steeds niet alles gezien. Ook niet gek als je ziet dat Colombia bijna net zo groot is als heel Midden Amerika. We gaan dus zeker nog een keer terug naar dit land en dan gaan we ongetwijfeld meer tijd krijgen voor de Salsa en de Colombiaan.

Zoals de lieve schoolmeisjes in Bogota al vroegen voor hun Engels project, wat vind je het mooiste van het land en welke tips geef je aan iemand anders die hierheen komt. Nou, die diversiteit van natuur is iets wat ik nooit had verwacht. Het cloud forest in Minca ligt naast het dorre landschap rond Santa Marta en Cartagena. Binnen een uurtje rijden sta je weer met je enkels in azuur blauw water en loop je door verschillende soorten jungle met palmbomen en mangrove bossen in Tayrona. Doe je de Ciudad Perdida trek dan ervaar je nog eens tientallen verschillende streken maar reis je door tot na Bogota dan sta je ineens in een woestijn. Van die 40 graden pak je net zo makkelijk weer een bus en binnen een paar uur trek je je trui en lange broek alweer aan. Ongelofelijk dat zoiets kan bestaan zo dicht bij elkaar.
Dan, wat raad ik de mensen aan die hierheen komen? Nou, denk zeker niet teveel aan de Pablo Escobar achtige verhalen. Tuurlijk is het niet een pro dat je nu eenmaal no go area’s hebt in de steden maar over het algemeen is alles veilig en zijn de mensen mega vriendelijk. Ga dan ook nu voordat het te laat is en weet dat er voor alles wat jij wil doen, Colombia de juiste plek is.