Bolivia
Door: Mark van Helvoort
Blijf op de hoogte en volg Mark
10 Mei 2018 | Bolivia, La Paz
Bolivia wordt een vluggertje. Dit wisten we al van te voren maar hoe langer we in Bolivia blijven hoe vaker we tegen elkaar zeggen dat we hier wel weer terug komen. We hebben immers maar negen dagen in Bolivia en proberen er het meest van te maken. We komen vanuit Peru en blijven eerst een nachtje in Copacabanna om daarna door te gaan naar La Paz en Uyuni.
LA PAZ
Een van de twee hoofdsteden van Bolivia. He, wat? Ja het klinkt raar maar waar Sucre de officiële hoofdstad is en hier ook het justitieel paleis zit, zit de presidentiële zetel samen met het parlement in La Paz. Het is geen mooie stad maar door backpackers wel gelieft. Het lijkt eigenlijk een beetje op Medellin. Een stad met veel gebouwen van bruine bakstenen midden tussen twee bergen. Het doet me trouwens denken aan een gesprek met een andere backpacker. Het ging over de reden waarom het lijkt alsof bijna alle huizen hier nog moeten worden afgebouwd. Het is af en toe een rommeltje. Ik dacht maanden lang dat mensen dit deden omdat ze wachtten totdat ze rijk genoeg waren om er een volgende verdieping op te bouwen of alles af te schilderen. Nu blijkt, dit is gewoon door beleid van de overheid. Een huis dat af is moet meer belasting betalen. Dus als je gewoon de gewapende beton draden omhoog laat streken of het huis nooit stuukt en schildert, is het dus nooit af en betaal je dus ook geen belasting. Maar goed, de vergelijking met Medellin stopt niet bij de gebouwen want La Paz houdt ook van de kabelbanen. We verblijven twee dagen in La Paz voordat we doorgaan naar de zoutvlaktes van Uyuni. Al bij aankomst voelt de stad goed aan. Het is met zijn twee miljoen mensen niet te groot en in ons Lonely Planet handboek lezen we over grote markten voor goedkoop eten en souvenirs. In de avond trekken we er dan ook meteen op uit om eens lekker street food te eten. We hebben het gemist want in Peru en Equador is het principe van streetfood niet helemaal bekend. We lopen van tentje naar tentje en eten onze buik rond. Onderweg horen we opeens een straatkoor die religieuze liederen zingt voor een enthousiast publiek. Met de handen in de lucht en mee swingend en zingend luistert iedereen naar de band. Wat een begin van La Paz, dit wordt onze stad.
Hoewel ik een drukke planning had gemaakt, ook al wilde vick het rustig aan doen, bleek Vick toch haar zin te krijgen. Het is dag twee in La Paz en ik ben meteen iets minder positief over deze stad. Ik voel me misselijk en denk dat ik ieder moment een emmertje nodig heb. Misschien toch niet zo slim dat eten van gister want het schopt heel mijn planning door de war. We wilden namelijk eerst een walking tour doen en daarna gaan shoppen in zeker drie markten. In plaats daarvan lig ik alleen in bed en kan de dag niet snel genoeg voorbij gaan. Vick voelt zich echter redelijk wat mij doet denken dat ze iets met mijn voedselvergiftiging te maken heeft... Een paar ibuprofen zorgen er gelukkig nog wel voor dat ik heel even het hostel uit kan zodat we toch nog één markt kunnen bezoeken. Het is de heksen markt en vooral bekend om de poedertjes en zalfjes die je hier kan halen. Er liggen zelfs wat gedroogde dieren maar het duurt even voordat we door hebben wat voor een beesten het zijn. Twee winkeltjes later weten we het wel. Vick slaakt een gil van afschuw want daar bungelen er een paar. Uitgedroogde baby lama’s met een kleurrijk vestje aan. Het is een walgelijk gezicht maar ik kan er nog wel om lachen. Dit is namelijk de heksen markt en het zou maar saai zijn als we niks lugubers tegen zouden komen. Wij hebben echter niks aan al die rare spullen maar gelukkig kunnen we er wel een paar sokken, handschoenen en een muts op de kop tikken. Allen voor nog geen 6€ bij elkaar en daar word ik plotseling een stukje beter van.
Dag drie en de laatste dag voor nu in La Paz. Gister ben ik vroeg naar bed gegaan want ziek, zwak en misselijk rondlopen is ook niks aan. Waar ik me wel weer een beetje beter voel is Vick nu diegene die het liefst in haar hangmat ligt. Het is dus wel een kleine voedselvergiftiging. Gelukkig hoeven we pas om 13 uur uit te checken en gaan we de rest van de dag lekker niks doen. Die tour, kabelbaan en topattractie ‘death road’ komen een andere keer wel, eerst maar eens even beter worden.
SALAR DE UYUNI
Man wat vriest het hier. We komen om 6 uur met de nachtbus aan in Uyuni en die handschoenen en muts zijn meer dan welkom. Ik weet dat ik veel heb gezeurd over de kou de afgelopen weken maar dit slaat alles. Toch hebben we er zin in en lopen we door het dorp op zoek naar een toerist office om een drie daagse tour te boeken. Drie dagen was ons namelijk aanbevolen omdat je dan niet alleen Uyuni ziet maar ook de woestijnen er omheen.
Met 20.000 vierkante meter is Salar de Uyuni de grootste zoutvlakte van de wereld. Het is de plek waar snelheidsrecords worden gebroken door de eeuwige vlakte die dit mogelijk maakt. De vlakte is trouwens niet eens zo dun want blijkbaar is het zout om sommige plaatsen meer dan 135 meter diep. Ga maar na hoeveel zee er voor nodig is om dit zout achter te laten. We boeken bij Andes Salt adventure’s en vertrekken om 10:30. We hebben er dus al een halve dag op zitten maar nu gaan we echt beginnen. We starten bij het treinen kerkhof. 200 jaar geleden reden hier tientallen stoomlocomotieven uit Engeland om zout, water en mineralen naar Chili te vervoeren. We klimmen en klauteren als kleine kinderen op de wagons en locomotieven. Omdat veel treinen uit elkaar zijn gehaald voor materialen, krijg je ook meteen een goed beeld van hoe een stoomlocomotief er van binnen uit ziet. We rijden door naar Salar de Uyuni en daarvoor zijn we hier naar toe gekomen. Wit zout. Simpel even kijken naar je zoutvaatje doet het geen recht want dit is ongelofelijk. De zoutkristallen vlakte lijkt niet te eindigen. Het ene moment rijdt er een jeep naast je om een paar minuten later de jeep te zien verdwijnen aan de horizon. Hetzelfde voor de bergen en gebouwen om je heen. Ik had nooit gedacht dat bergen na een paar minuten rijden op de vlakte al verdwijnen.
We lunchen in een zouthotel en de constructie van grote blokken zout en zout sculpturen zijn mooi om te zien. Een klein likje bevestigd echt dat het blokken zout zijn en we nemen plaats aan de tafel van zout op zouten stoelen. Na de lunch rijden we door naar ongeveer het midden van de vlakte. Op sommige plekken kan je nog net de bergen zien maar vaak lijkt het witte landschap oneindig door te lopen. We stoppen een half uur om foto’s te maken die gebruik maken van het landschap. Zo kan ik een miniatuur Vicky op mijn hand houden en worden we allemaal bijna opgegeten door een dinosaurus van enkele centiumeters groot. Na een half uur plezier gaan we door naar het kaktus eiland. Tijdens de rit hiernaar toe val ik in slaap want het duurt echt even voordat we er zijn. Eenmaal aangekomen zien we dat de heuvel half is opgebouwd uit koraal wat eens op de bodem van de zee lag. Voor de goede orde, we staan nu op een vlakte op 3850 meter hoogte. Na een uurtje rondlopen en foto’s maken naast kaktussen die meer dan 200 jaar oud zijn, rijden we door naar de rand van Uyuni. Hier ligt de vlakte net een stukje lager waardoor er een permanente laag water van enkele centimeters diep ligt. Al bij aankomst zien we een vrachtwagen en jeep vastzitten in de zoutpulp. Als ramptoerist kijken we er even naar maar veel mooier is de omgeving. Als een echte spiegel weerkaatst het water de wolken, bergen en vooral de zon. Voor het eerst zie ik twee identieke werelden bovenop elkaar en is iedereen wederom overdonderd door het beeld. Na de zonsondergang is da dag bijna voorbij. We crossen in een uur over offroad wegen naar ons zout-hostel. Ik had toch een beetje een soort ijshotel verwacht. Grote blokken ruw uitgehouwen steen in een idyllische setting. Het tegendeel is waar want het lijkt meer op een cellencomplex met de kantine in het midden. Teleurstelling twee was ook niet ver weg want eerst moesten we tot half 10 wachten op ons eten om er daarna achter te komen dat het niet te vreten was. Het maakte ons uiteindelijk allemaal vrij weinig uit want we gaan vroeg naar bed en kijken uit naar morgen.
Dag 2, de start van deze dag is in ieder geval beter dan dag een eindigde. Nu maar hopen dat de dag activiteiten die van dag een ook kunnen overtreffen maar hoe is dat mogelijk. We vertrekken en rijden een uur lang over de vlakte, weg van Salar de Uyuni. Het is mooi hoe afstanden vervormen over de vlakte. Je lijkt dicht bij de bergen maar na een half uur rijden lijkt alles nog net zo ver. We stoppen dicht bij de grens met Chili, lopen door bruin rode vulkanisch gesteente en zien vulkanen met besneeuwde pieken op de achtergrond. De zout vlakte lijkt een eeuwigheid geleden want ook vandaag kijken we onze ogen alweer uit. De volgende stop is een welkome verrassing. Onze gids brengt ons naar flamingo’s! De eerste van deze trip. We baalden nog enorm dat we ze niet hadden bezocht in Mexico maar nu staan ze daar, tientallen op nog geen twee meter afstand. We gaan weer door naar stop drie. We zitten nu op bijna 4200 meter hoogte maar koud is het hier overdag zeker niet. De chauffeur die vandaag duidelijk in een goede bui is en met wie we al heel de ochtend jaren 80 muziek luisteren, deelt coca bladeren uit. Want hier lusten ze er ook letterlijk wel pap van. Eerst even kauwen tot een pulp en dan in je hamsterwangen stoppen. Wachten en wachten, de smaak is niet bepaald lekker maar na een tijd verdoofd je mond een beetje en moe ben je al zeker niet meer.
Vandaag gaan we vooral van lagoon naar lagoon dus we zitten veel in de jeep. Het landschap veranderd van vlak naar glooiende heuvels en continu zijn we omringt door bergen met pieken van sneeuw. Groen gele plukken helmgras liggen bezaaid over het landschap en steken duidelijk af tegen de tig kleuren bruin zand en gesteente.
We rijden door een passage en stoppen voor de lunch. Twee chinchillas besluipen ons vanachter en zijn zeer geïnteresseerd in mijn groente. Als we even later door rijden zweer ik dat we op Mars zijn. Kan ik die plek ook weer mooi afstrepen. De laatste stop voor ons knusse hostel is de colour lagoon. Algen worden door de zon rood gekleurd waardoor het hele meer rood kleurt. Het is een onwerkelijk plaatje en mooie afsluiting van de dag. Niet veel verder ligt ons ‘hotel’. Het is meer een home-stay met extra kamers speciaal voor de backpackers. Het hotel is gemaakt van blokken beton en een golfplaten dakje maar als toppunt hebben we geen harde vloer maar kiezel stenen. Het is een primeur voor ons en maakt de primitieve ervaring compleet. De zon is inmiddels bijna onder en het wordt nu echt goed koud. De wind snijd in je gezicht maar ik heb vier lagen kleren aan en m’n nieuwe handschoenen en muts. Ik krijg het maar niet warm en wil niets liever dan in mijn bed kruipen met nog eens vier lagen extra. Toch moet ik het hotel verlaten want we gaan naar een hot spring. Nummer drie van deze hele trip maar eigenlijk de mooiste. We zitten in het midden van het National park in de woestijn. De sterren schijnen feller dan aan het strand van Tulum en vergelijkbaar met de Tatacoa woestijn. Heerlijk stomen we voor de komende uren en wisselen we de gesprekken af met de zoektocht naar vallende sterren.
Dag 3. Dit is eigenlijk geen echte tour dag want we rijden in iets meer dan 6 uur terug naar Uyuni dorp. Als mijn wekker om 6:30 gaat, kruip ik nog even bij Vick in bed om de laatste warmte mee te pikken. De kou is tijdens de nacht nu echt in de kamer getrokken en de zon moet nog boven de bergen uitkomen. Het heeft gevroren vannacht want het meer is compleet dichtgevroren. Met vingers die er bijna af vallen smeer ik jam op mijn pannekoekje en gewoon omdat het kan strooi ik er ook nog wat cereals overheen. We rijden in tien minuten naar de Dali woestijn voor een laatste groepsfoto. Eén auto gaat door naar de grens met Chili en wij keren om, terug naar Uyuni. Vandaag wordt nogmaals duidelijk dat een woestijn niet een definitie kan hebben. De rode grand canyon taferelen in Colombia, de echte Sahara duinen in Peru en dan nu hier in Bolivia. Dit gebied laat zich niet relateren tot een verbeeldend voorbeeld. Het is een wereld opzich. Bergen met sneeuwpieken en grote lagoons van verschillende kleuren in ieder dal. Het ene moment tril je over rood gesteente om tien minuten later weer over grijs en bruin zand te rijden. In de bergen zie je verschillende afzettingen van mineralen en zo nu en dan steken een groep Lama’s of Bicunjas en zelfs een struisvogel de weg over. Het landschap is uniek en we zijn zo blij dat we dit voor het laatst hebben bewaard. We rijden voor drie uur en stoppen nog her en der om foto’s te maken van het continu veranderende landschap. Voor de lunch stoppen we op een van de mooiste plekken tot nu toe. We zijn met stomheid geslagen want hoe krijg je het voor elkaar dat we nu weer op een plek staan die zo verschillend is dan alles daarvoor. We rijden en lopen daarna door rotspartijen tussen de vijf en tien meter hoog. Het lijkt op rood kalksteen wat honderden jaren geleden is uitgesleten door de rivier. We lopen door een kleine canyon die bedekt is met gras wat vers van de green van een golfbaan lijkt te komen. Kleine beekjes stromen hier zigzaggend doorheen en in de verte staat een groep Lama’s te grazen. We realiseren ons wat voor een geweldige tour dit is geweest. Onze gids blijft ons maar verrassen en het lijkt niet op te houden. Toch komt er nu toch echt een eind aan de tour. Nog drie uur terug rijden naar Uyuni en dan mogen we weer in de bus naar La Paz voor één nacht en dan is het klaar.
Als we weer in Uyuni zijn boeken we meteen de bus. Waar iedereen meteen akkoord lijkt te gaan met de gegeven prijs ben ik het er niet mee eens. De man achter de balie kijkt ons amper aan als hij om de 120 Bolivianos vraagt per persoon. Ik zeg dat we op de heenweg maar 90 moesten betalen, een kleine leugen want het was 100 maar de onderhandelingspositie moet ergens beginnen. Zonder raar op te kijken van mijn antwoord kijkt de man op en zegt oké, 90 per persoon. Wat een grap. Blijkbaar was ons geluk nog steeds niet op want als we aankomen bij de tourist office krijgen we een nog betere deal voor iets anders. Ik praat met de eigenaresse en geef haar wat feedback en heb één negatieve opmerking. Meteen schiet ze op en vraagt of ik zin heb in Pizza. Nou, en of ik daar zin in heb want het eten van de afgelopen dagen was nou niet bepaald chef-waardig. We mogen in het nabij gelegen restaurantje een familie pizza uitkiezen met twee halve liters bier. Wat een grap en wat een leven!
DAT WAS EM DAN
Vick en ik kozen dit gebied uit als kers op de taart. Een prachtige afsluiting van onze trip en dit was het zeker. Na zes maanden waren we nog net zo onder de indruk van het landschap als in het begin. Iets wat in Azië een stuk moeilijker is. Geen persoon of reisprogramma had mij ooit kunnen laten inzien hoe divers Latijns Amerika is. Mijn stoutste dromen zijn overtroffen en het beste is nog wel dat ik dit heb kunnen delen met mijn vriendin. Ik hoef nu geen moeite te doen om mijn ervaringen over te brengen op anderen, er is nu voor altijd iemand die precies weet wat deze zes maanden voor mij hebben betekend. Ik ben geen ander persoon geworden, wel een completer mens. Wederom heb ik de eer gehad om mijzelf onder te dompelen in zoveel nieuwe mensen, culturen en natuur en hier kan ik alleen maar intens gelukkig van worden. Nu is er een nieuw hoofdstuk afgesloten en mag de blik weer op de toekomst. Ik ben er aan toe, ik wil niet de eeuwige reiziger zijn maar een balans vinden tussen twee werelden. Een westers persoon die hard werkt en een wereldburger die zichzelf en anderen gelukkiger kan maken door te reizen. Mij rest nu dan ook niks anders dan afscheid te nemen. Afscheid van de landen en dit blog want waar dit blog nu stop, wordt er over enkele jaren vast en zeker een nieuwe geopend. Tot dan.
LA PAZ
Een van de twee hoofdsteden van Bolivia. He, wat? Ja het klinkt raar maar waar Sucre de officiële hoofdstad is en hier ook het justitieel paleis zit, zit de presidentiële zetel samen met het parlement in La Paz. Het is geen mooie stad maar door backpackers wel gelieft. Het lijkt eigenlijk een beetje op Medellin. Een stad met veel gebouwen van bruine bakstenen midden tussen twee bergen. Het doet me trouwens denken aan een gesprek met een andere backpacker. Het ging over de reden waarom het lijkt alsof bijna alle huizen hier nog moeten worden afgebouwd. Het is af en toe een rommeltje. Ik dacht maanden lang dat mensen dit deden omdat ze wachtten totdat ze rijk genoeg waren om er een volgende verdieping op te bouwen of alles af te schilderen. Nu blijkt, dit is gewoon door beleid van de overheid. Een huis dat af is moet meer belasting betalen. Dus als je gewoon de gewapende beton draden omhoog laat streken of het huis nooit stuukt en schildert, is het dus nooit af en betaal je dus ook geen belasting. Maar goed, de vergelijking met Medellin stopt niet bij de gebouwen want La Paz houdt ook van de kabelbanen. We verblijven twee dagen in La Paz voordat we doorgaan naar de zoutvlaktes van Uyuni. Al bij aankomst voelt de stad goed aan. Het is met zijn twee miljoen mensen niet te groot en in ons Lonely Planet handboek lezen we over grote markten voor goedkoop eten en souvenirs. In de avond trekken we er dan ook meteen op uit om eens lekker street food te eten. We hebben het gemist want in Peru en Equador is het principe van streetfood niet helemaal bekend. We lopen van tentje naar tentje en eten onze buik rond. Onderweg horen we opeens een straatkoor die religieuze liederen zingt voor een enthousiast publiek. Met de handen in de lucht en mee swingend en zingend luistert iedereen naar de band. Wat een begin van La Paz, dit wordt onze stad.
Hoewel ik een drukke planning had gemaakt, ook al wilde vick het rustig aan doen, bleek Vick toch haar zin te krijgen. Het is dag twee in La Paz en ik ben meteen iets minder positief over deze stad. Ik voel me misselijk en denk dat ik ieder moment een emmertje nodig heb. Misschien toch niet zo slim dat eten van gister want het schopt heel mijn planning door de war. We wilden namelijk eerst een walking tour doen en daarna gaan shoppen in zeker drie markten. In plaats daarvan lig ik alleen in bed en kan de dag niet snel genoeg voorbij gaan. Vick voelt zich echter redelijk wat mij doet denken dat ze iets met mijn voedselvergiftiging te maken heeft... Een paar ibuprofen zorgen er gelukkig nog wel voor dat ik heel even het hostel uit kan zodat we toch nog één markt kunnen bezoeken. Het is de heksen markt en vooral bekend om de poedertjes en zalfjes die je hier kan halen. Er liggen zelfs wat gedroogde dieren maar het duurt even voordat we door hebben wat voor een beesten het zijn. Twee winkeltjes later weten we het wel. Vick slaakt een gil van afschuw want daar bungelen er een paar. Uitgedroogde baby lama’s met een kleurrijk vestje aan. Het is een walgelijk gezicht maar ik kan er nog wel om lachen. Dit is namelijk de heksen markt en het zou maar saai zijn als we niks lugubers tegen zouden komen. Wij hebben echter niks aan al die rare spullen maar gelukkig kunnen we er wel een paar sokken, handschoenen en een muts op de kop tikken. Allen voor nog geen 6€ bij elkaar en daar word ik plotseling een stukje beter van.
Dag drie en de laatste dag voor nu in La Paz. Gister ben ik vroeg naar bed gegaan want ziek, zwak en misselijk rondlopen is ook niks aan. Waar ik me wel weer een beetje beter voel is Vick nu diegene die het liefst in haar hangmat ligt. Het is dus wel een kleine voedselvergiftiging. Gelukkig hoeven we pas om 13 uur uit te checken en gaan we de rest van de dag lekker niks doen. Die tour, kabelbaan en topattractie ‘death road’ komen een andere keer wel, eerst maar eens even beter worden.
SALAR DE UYUNI
Man wat vriest het hier. We komen om 6 uur met de nachtbus aan in Uyuni en die handschoenen en muts zijn meer dan welkom. Ik weet dat ik veel heb gezeurd over de kou de afgelopen weken maar dit slaat alles. Toch hebben we er zin in en lopen we door het dorp op zoek naar een toerist office om een drie daagse tour te boeken. Drie dagen was ons namelijk aanbevolen omdat je dan niet alleen Uyuni ziet maar ook de woestijnen er omheen.
Met 20.000 vierkante meter is Salar de Uyuni de grootste zoutvlakte van de wereld. Het is de plek waar snelheidsrecords worden gebroken door de eeuwige vlakte die dit mogelijk maakt. De vlakte is trouwens niet eens zo dun want blijkbaar is het zout om sommige plaatsen meer dan 135 meter diep. Ga maar na hoeveel zee er voor nodig is om dit zout achter te laten. We boeken bij Andes Salt adventure’s en vertrekken om 10:30. We hebben er dus al een halve dag op zitten maar nu gaan we echt beginnen. We starten bij het treinen kerkhof. 200 jaar geleden reden hier tientallen stoomlocomotieven uit Engeland om zout, water en mineralen naar Chili te vervoeren. We klimmen en klauteren als kleine kinderen op de wagons en locomotieven. Omdat veel treinen uit elkaar zijn gehaald voor materialen, krijg je ook meteen een goed beeld van hoe een stoomlocomotief er van binnen uit ziet. We rijden door naar Salar de Uyuni en daarvoor zijn we hier naar toe gekomen. Wit zout. Simpel even kijken naar je zoutvaatje doet het geen recht want dit is ongelofelijk. De zoutkristallen vlakte lijkt niet te eindigen. Het ene moment rijdt er een jeep naast je om een paar minuten later de jeep te zien verdwijnen aan de horizon. Hetzelfde voor de bergen en gebouwen om je heen. Ik had nooit gedacht dat bergen na een paar minuten rijden op de vlakte al verdwijnen.
We lunchen in een zouthotel en de constructie van grote blokken zout en zout sculpturen zijn mooi om te zien. Een klein likje bevestigd echt dat het blokken zout zijn en we nemen plaats aan de tafel van zout op zouten stoelen. Na de lunch rijden we door naar ongeveer het midden van de vlakte. Op sommige plekken kan je nog net de bergen zien maar vaak lijkt het witte landschap oneindig door te lopen. We stoppen een half uur om foto’s te maken die gebruik maken van het landschap. Zo kan ik een miniatuur Vicky op mijn hand houden en worden we allemaal bijna opgegeten door een dinosaurus van enkele centiumeters groot. Na een half uur plezier gaan we door naar het kaktus eiland. Tijdens de rit hiernaar toe val ik in slaap want het duurt echt even voordat we er zijn. Eenmaal aangekomen zien we dat de heuvel half is opgebouwd uit koraal wat eens op de bodem van de zee lag. Voor de goede orde, we staan nu op een vlakte op 3850 meter hoogte. Na een uurtje rondlopen en foto’s maken naast kaktussen die meer dan 200 jaar oud zijn, rijden we door naar de rand van Uyuni. Hier ligt de vlakte net een stukje lager waardoor er een permanente laag water van enkele centimeters diep ligt. Al bij aankomst zien we een vrachtwagen en jeep vastzitten in de zoutpulp. Als ramptoerist kijken we er even naar maar veel mooier is de omgeving. Als een echte spiegel weerkaatst het water de wolken, bergen en vooral de zon. Voor het eerst zie ik twee identieke werelden bovenop elkaar en is iedereen wederom overdonderd door het beeld. Na de zonsondergang is da dag bijna voorbij. We crossen in een uur over offroad wegen naar ons zout-hostel. Ik had toch een beetje een soort ijshotel verwacht. Grote blokken ruw uitgehouwen steen in een idyllische setting. Het tegendeel is waar want het lijkt meer op een cellencomplex met de kantine in het midden. Teleurstelling twee was ook niet ver weg want eerst moesten we tot half 10 wachten op ons eten om er daarna achter te komen dat het niet te vreten was. Het maakte ons uiteindelijk allemaal vrij weinig uit want we gaan vroeg naar bed en kijken uit naar morgen.
Dag 2, de start van deze dag is in ieder geval beter dan dag een eindigde. Nu maar hopen dat de dag activiteiten die van dag een ook kunnen overtreffen maar hoe is dat mogelijk. We vertrekken en rijden een uur lang over de vlakte, weg van Salar de Uyuni. Het is mooi hoe afstanden vervormen over de vlakte. Je lijkt dicht bij de bergen maar na een half uur rijden lijkt alles nog net zo ver. We stoppen dicht bij de grens met Chili, lopen door bruin rode vulkanisch gesteente en zien vulkanen met besneeuwde pieken op de achtergrond. De zout vlakte lijkt een eeuwigheid geleden want ook vandaag kijken we onze ogen alweer uit. De volgende stop is een welkome verrassing. Onze gids brengt ons naar flamingo’s! De eerste van deze trip. We baalden nog enorm dat we ze niet hadden bezocht in Mexico maar nu staan ze daar, tientallen op nog geen twee meter afstand. We gaan weer door naar stop drie. We zitten nu op bijna 4200 meter hoogte maar koud is het hier overdag zeker niet. De chauffeur die vandaag duidelijk in een goede bui is en met wie we al heel de ochtend jaren 80 muziek luisteren, deelt coca bladeren uit. Want hier lusten ze er ook letterlijk wel pap van. Eerst even kauwen tot een pulp en dan in je hamsterwangen stoppen. Wachten en wachten, de smaak is niet bepaald lekker maar na een tijd verdoofd je mond een beetje en moe ben je al zeker niet meer.
Vandaag gaan we vooral van lagoon naar lagoon dus we zitten veel in de jeep. Het landschap veranderd van vlak naar glooiende heuvels en continu zijn we omringt door bergen met pieken van sneeuw. Groen gele plukken helmgras liggen bezaaid over het landschap en steken duidelijk af tegen de tig kleuren bruin zand en gesteente.
We rijden door een passage en stoppen voor de lunch. Twee chinchillas besluipen ons vanachter en zijn zeer geïnteresseerd in mijn groente. Als we even later door rijden zweer ik dat we op Mars zijn. Kan ik die plek ook weer mooi afstrepen. De laatste stop voor ons knusse hostel is de colour lagoon. Algen worden door de zon rood gekleurd waardoor het hele meer rood kleurt. Het is een onwerkelijk plaatje en mooie afsluiting van de dag. Niet veel verder ligt ons ‘hotel’. Het is meer een home-stay met extra kamers speciaal voor de backpackers. Het hotel is gemaakt van blokken beton en een golfplaten dakje maar als toppunt hebben we geen harde vloer maar kiezel stenen. Het is een primeur voor ons en maakt de primitieve ervaring compleet. De zon is inmiddels bijna onder en het wordt nu echt goed koud. De wind snijd in je gezicht maar ik heb vier lagen kleren aan en m’n nieuwe handschoenen en muts. Ik krijg het maar niet warm en wil niets liever dan in mijn bed kruipen met nog eens vier lagen extra. Toch moet ik het hotel verlaten want we gaan naar een hot spring. Nummer drie van deze hele trip maar eigenlijk de mooiste. We zitten in het midden van het National park in de woestijn. De sterren schijnen feller dan aan het strand van Tulum en vergelijkbaar met de Tatacoa woestijn. Heerlijk stomen we voor de komende uren en wisselen we de gesprekken af met de zoektocht naar vallende sterren.
Dag 3. Dit is eigenlijk geen echte tour dag want we rijden in iets meer dan 6 uur terug naar Uyuni dorp. Als mijn wekker om 6:30 gaat, kruip ik nog even bij Vick in bed om de laatste warmte mee te pikken. De kou is tijdens de nacht nu echt in de kamer getrokken en de zon moet nog boven de bergen uitkomen. Het heeft gevroren vannacht want het meer is compleet dichtgevroren. Met vingers die er bijna af vallen smeer ik jam op mijn pannekoekje en gewoon omdat het kan strooi ik er ook nog wat cereals overheen. We rijden in tien minuten naar de Dali woestijn voor een laatste groepsfoto. Eén auto gaat door naar de grens met Chili en wij keren om, terug naar Uyuni. Vandaag wordt nogmaals duidelijk dat een woestijn niet een definitie kan hebben. De rode grand canyon taferelen in Colombia, de echte Sahara duinen in Peru en dan nu hier in Bolivia. Dit gebied laat zich niet relateren tot een verbeeldend voorbeeld. Het is een wereld opzich. Bergen met sneeuwpieken en grote lagoons van verschillende kleuren in ieder dal. Het ene moment tril je over rood gesteente om tien minuten later weer over grijs en bruin zand te rijden. In de bergen zie je verschillende afzettingen van mineralen en zo nu en dan steken een groep Lama’s of Bicunjas en zelfs een struisvogel de weg over. Het landschap is uniek en we zijn zo blij dat we dit voor het laatst hebben bewaard. We rijden voor drie uur en stoppen nog her en der om foto’s te maken van het continu veranderende landschap. Voor de lunch stoppen we op een van de mooiste plekken tot nu toe. We zijn met stomheid geslagen want hoe krijg je het voor elkaar dat we nu weer op een plek staan die zo verschillend is dan alles daarvoor. We rijden en lopen daarna door rotspartijen tussen de vijf en tien meter hoog. Het lijkt op rood kalksteen wat honderden jaren geleden is uitgesleten door de rivier. We lopen door een kleine canyon die bedekt is met gras wat vers van de green van een golfbaan lijkt te komen. Kleine beekjes stromen hier zigzaggend doorheen en in de verte staat een groep Lama’s te grazen. We realiseren ons wat voor een geweldige tour dit is geweest. Onze gids blijft ons maar verrassen en het lijkt niet op te houden. Toch komt er nu toch echt een eind aan de tour. Nog drie uur terug rijden naar Uyuni en dan mogen we weer in de bus naar La Paz voor één nacht en dan is het klaar.
Als we weer in Uyuni zijn boeken we meteen de bus. Waar iedereen meteen akkoord lijkt te gaan met de gegeven prijs ben ik het er niet mee eens. De man achter de balie kijkt ons amper aan als hij om de 120 Bolivianos vraagt per persoon. Ik zeg dat we op de heenweg maar 90 moesten betalen, een kleine leugen want het was 100 maar de onderhandelingspositie moet ergens beginnen. Zonder raar op te kijken van mijn antwoord kijkt de man op en zegt oké, 90 per persoon. Wat een grap. Blijkbaar was ons geluk nog steeds niet op want als we aankomen bij de tourist office krijgen we een nog betere deal voor iets anders. Ik praat met de eigenaresse en geef haar wat feedback en heb één negatieve opmerking. Meteen schiet ze op en vraagt of ik zin heb in Pizza. Nou, en of ik daar zin in heb want het eten van de afgelopen dagen was nou niet bepaald chef-waardig. We mogen in het nabij gelegen restaurantje een familie pizza uitkiezen met twee halve liters bier. Wat een grap en wat een leven!
DAT WAS EM DAN
Vick en ik kozen dit gebied uit als kers op de taart. Een prachtige afsluiting van onze trip en dit was het zeker. Na zes maanden waren we nog net zo onder de indruk van het landschap als in het begin. Iets wat in Azië een stuk moeilijker is. Geen persoon of reisprogramma had mij ooit kunnen laten inzien hoe divers Latijns Amerika is. Mijn stoutste dromen zijn overtroffen en het beste is nog wel dat ik dit heb kunnen delen met mijn vriendin. Ik hoef nu geen moeite te doen om mijn ervaringen over te brengen op anderen, er is nu voor altijd iemand die precies weet wat deze zes maanden voor mij hebben betekend. Ik ben geen ander persoon geworden, wel een completer mens. Wederom heb ik de eer gehad om mijzelf onder te dompelen in zoveel nieuwe mensen, culturen en natuur en hier kan ik alleen maar intens gelukkig van worden. Nu is er een nieuw hoofdstuk afgesloten en mag de blik weer op de toekomst. Ik ben er aan toe, ik wil niet de eeuwige reiziger zijn maar een balans vinden tussen twee werelden. Een westers persoon die hard werkt en een wereldburger die zichzelf en anderen gelukkiger kan maken door te reizen. Mij rest nu dan ook niks anders dan afscheid te nemen. Afscheid van de landen en dit blog want waar dit blog nu stop, wordt er over enkele jaren vast en zeker een nieuwe geopend. Tot dan.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
