Mexico

Daar zijn we dan, Mehicoo!

Wat een entree. Een gloedje nieuw vliegveld, vol met Amerikanen klaar voor hun vakantie. Dit lijkt in niets op het Mexico wat we verwachtte. Wederom zijn we verbaast door de uitermate vriendelijke medewerkers van de busdienst. Zichtbaar druk in zijn hoofd, tot aan het stressen af maar o zo vrolijk en plezier hebben in zijn werk om mensen bij de juiste bus stop neer te zetten.
Binnen twee weken gaan we het schiereiland van Yucatan en Quintana Roo bezoeken. Gelegen in het uiterste zuid-oosten en geroemd om zijn Maya historie en als toeristisch trekpleister. De steden die op de planning staan zijn achtereenvolgens; Cancun, Valladolid, Tulum en Bacalar.

CANCUN
17-11 Aangekomen in het hostel worden we verwelkomd door Lara, de Spaanse receptioniste die tot nu toe de enige is die Engels spreekt. Ze zorgt ervoor dat we ons direct thuis voelen en wijst ons de belangrijkste plekken aan in de stad. Gelukkig is Cancun een van de veiligste steden in Mexico dus een goed begin om de cultuur shock langzaam in te laten kicken. Voor ons gevoel was het inmiddels al 2 uur s'avonds en een avondmaaltijd was nog steeds niet genuttigd. Ook al hadden we ons voorgenomen in het begin even geen street food te eten, braken we deze belofte direct door naar het locale plein te gaan waar honderden Mexicanen genoten van een kermis met de bijbehorende food-stalls. Dus dan, wat ga je eten? Zo moeilijk is het niet want de burrito's, taco's, quesadilla's en empanada's vlogen ons om de oren vergezeld door de salsa muziek die over het plein galmde. Vergeet die Fish and Chips, Burrito's zijn het leven. Onmogelijk om netjes te eten want het valt er aan alle kanten uit. Bestek is een overbodige luxe dus succes met de handjes.

18-11 Dag twee was de eerste dag om te gaan denken aan de toekomst. Wat gaan we doen, met wie en hoe komen we daar in hemelsnaam. We besloten lekker tranquilo te doen en richting Dolphin beach te gaan met een groep uit het hostel. Wat een strand, sprakeloos door de schoonheid. Het azuur blauwe water van de zee breekt op de hagel witte stranden. De stranden van Azië zijn prachtig maar dit strand zorgde ervoor dat we een glimlach van oor tot oor hadden die de komende uren niet meer weg zou gaan.
Een van de meest positieve dingen die ons opvielen aan de mensen om ons heen, was dat Cancun in één groot opzicht verschilt van Sunnybeach of Iloret de Mar. Waar in deze plaatsen de locals voornamelijk werken en de buitenlanders feest vieren, is er in Cancun een interessante mix tussen toeristen en locals die beide voor de prachtige stranden en hotels komen.
In de avond besloten we met Lara en haar Panamese vriend een lokaal visrestaurant te bezoeken. We werden al snel begroet door een wannabe Michael Jackson met een wit geschminkt gezicht en plakband over zijn neus. Net echt man.. Zijn moves lieten niet de te wensen over maar om te zeggen dat dit nu het ware Mexico is, is ook weer niet het geval.
Teruggekomen in het hostel begon de pret. De twee gangmakers van het hostel kwamen terug van een piraten show en waren net zoals de dagen daarvoor bezopen. Ook al is Brayan Mexicaans en Sultan een Mexicaans uitziende Amerikaan. De een kan geen Engels en de ander geen Spaans. Is hun communicatie uitermate lachwekkend om te zien en naar mate er meer cervesa of tequila in gaan, wordt het gesprek toch vloeiend. Het zijn de beste vrienden geworden en brengen veel leven in de brouwerij en zorgen er ook voor dat ook ik na een paar seconden aan de tequilafles steeds joliger word.

VALLADOLID
19-11 De aankomst in Valladolid maakt ons blij. Dit is het echte Mexico zo lijkt. Een pittoreske stad met coloniale huisjes in pastel tinten. De stad is gecentreerd rondom een groot vierkant plein en overal hangt de geur van burritos en taco's samengesmolten met muziek die door de straten galmt. De buitencultuur van de mensen hier is een ander ding wat ons opvalt en maakt het verschil met Nederland gigantisch. Het komt niet alleen door de warmte, want in Nederland hebben we dat ook enkele maanden per jaar. Het is echt de cultuur. Complete families, jong en oud, genieten samen van elkaars gezelschap en ontmoeten elkaar voornamelijk in het park. Niet voor niets staat hier om elke twee meter een bankje en werkelijk elk bankje is bezet. Deze sociale vibe komt ook doordat de mensen in de middag vaak dineren en dus in de avond lekker een 3L cola fles en snacks meenemen en dit samen delen. Dus mijn tip aan jullie, wat nu 20:00 journaal of de wereld draait door, van die bank af en naar buiten! Moet het kwik natuurlijk wel even boven de 20 graden uitkomen.

Het is de dag van de revolutie! De Mexicanen vieren het feit dat ze zichzelf hebben losgeweekt van het juk van de Spanjaarden. Vanaf 1910 begon de opstand en heel Mexico zou het decor vormen van de tienjarige Revolutie tegen de dictator Jose de la Cruz Ponfirio Diaz Mari. De stad viert dit op twee manieren, allereerst wordt er natuurlijk onder begeleiding van een live orkest gedanst op de straten. Wederom dansen jong en oud hand in hand en begint bij mij de onzekerheid te komen. Shit, nu val ik door de mand. Dansen op techno muziek is al die jaren nooit een probleem geweest. Maar als ik links de swingende heupen van opa en oma zie en rechts de passen van moeder met haar zoon, dan kan ik het niet helpen om te vrezen wat onvermijdelijk is. Vicky staat inmiddels al een paar minuten tussen de toeschouwers haar billen te schudden en het moment waarop ze gaat vragen of ik ook de straat op wil om te dansen wordt met de minuut groter. Oké vooruit, toon die ballen en vraag je meisje mee uit! Met trots kijkt ze me aan en samen stappen we het plein op. Bloednerveus die eerste passen maar verrek, het is gewoon geweldig! Deels op mijn gemak gesteld door Vicky en aangemoedigd door een opa die luidkeels Sí senor, es Yucatan(!!!) roept. Die opa had mij natuurlijk al snel in het vizier want mijn huidje is nog Engels wit en met mijn 1.87m steek ik met kop en schouders boven die kleine Mexicano's uit.
Hierna liepen Vicky en ik voldaan door naar het tweede plein net buiten het centrum om een lichtshow te zoeken. Op aanraden van een medebackpacker zou dit zeker de moeite waard zijn en dat was het ook. Tegen de gevel van een honderden jaren oud kasteel en kerk speelt zich een film af waar Glow zonder enige twijfel nog wel een puntje aan zou kunnen zuigen. In 15 minuten wordt ons haarfijn uitgelegd wat die Spanjaarden hebben uitgevroten hier en wat de rol van Valladolid in het geheel was. Het was niet bepaald netjes te noemen wat er is gebeurd...

20-11 Een nieuwe warme ochtend is aangebroken en we gaan nog meer historie opzoeken. Ons bezoek aan Chichen Itza begint voorspoedig door de Colectivo bus (een derde klas bus voor locals) die ons voor de immense drukte afzet bij de ingang.
De site zelf is adembenemend, die Maya's wisten wel hoe ze tempels en steden moesten bouwen want alles ligt er nog zo goed bij. Ook al zijn we zonder gids het terrein opgelopen, zijn er al enkele groepjes met Engelstalige gidsen die Vicky op de voet volgt om af te luisteren. Samen zorgen we er voor dat we iedere keer net doen alsof we 100 foto's willen maken net als een nieuwe gids bij ons komt staan. We leren er veel van en helemaal gratis! Dat backpacken gaat ons nu al goed af en samen met de lunch van de supermarkt is een drukke dag niet eens zo duur.
De tijd verstrijkt en de drukte neemt toe, zo ook de straatverkopers die tegen 11:00 uur al hun waar hebben uitgestald. Dit was precies wat Vicky en ik wilde ontwijken want niet langer kunnen we ongestoord rondlopen op ons tempo.
Toch heeft het voor mij persoonlijks ook iets moois want ja hoor, het onderhandelen is begonnen!!! Met speels gemak bieden Vicky en ik 4$ dollar voor koopwaar van rond de 25$ en het lukt ons nog bijna ook. Dit gaat wel goed komen die souvenirs en met een beetje geluk kom ik dit keer niet terug met zeven schilderijen maar met 10!
Want ons ook steeds beter afgaat is de Spaanse taal. Waar ik eigenlijk vroeger getest had moeten worden op dyslectie, en ik dit tot op de dag van vandaag eigenlijk wel geloof. Is de Spaanse taal toch redelijk goed te begrijpen. Ik heb nog een lange weg te gaan voordat ik een fatsoenlijk gesprek in het Spaans kan aanknopen, maar de woorden blijven nu al hangen. Waar ik in Cancun nog continu mensen een fijne avond wenste als het middag was en andersom, begin ik bepaalde delen van de taal nu wel te begrijpen en correct toe te passen. Vooral de zinnen die te maken hebben met onderhandelen, Es muy muy Caro senior (ach man dat is veel te duur) en Es un precio muy competivo (de prijs die ik zeg is echt wel goed genoeg), zitten inmiddels zo in mijn systeem dat ik de neiging krijg om op een pakkie boter nog te gaan afdingen.

21-11 Vandaag doen we het even rustiger aan, deze keer niet een vroege planning maar een relaxte duik in Cenote Zací. Een cenote is eigenlijk een sinkhole waarbij er in dit geval ook nog een grot boven zit. Al bij de ingang was het bukken voor de stalactieten maar het zicht was adembenemend. Het water is verkoelend en helder en we kregen er nog een gratis spa behandeling bij. Al toen we in de Cenote afdaalde naar water niveau, zagen we honderden kleine vissen in het water. Vicky is het trouwens niet eens met de benaming kleine vissen want voor haar staat een vis van 10 centimeter al gelijk aan het monster van Loch Ness. Deze vissen eten maar wat graag de dode huidcellen van je lichaam wat een onwennig gevoel is in het begin maar wel snel went. Vicky vreesde ervoor dat er een 'grote' vis aan zou komen en haar mee de diepte zou in sleuren maar na enkele aanmoedigingen ging ook zij het water in. Uiteindelijk zeer tevreden want ze begon te giechelen als een klein chinees schoolmeisje toen de angst overwonnen was.
Na de verfrissende cenote was het weer raak. Ik heb wederom een souvenir gekocht! Waar ik bij Chichen Itza al prachtige messen van het lokale gesteente obsidiaan of lavasteen zag, maar de verkopers deze helaas niet van de hand wilden doen voor 1/3e van de vraagprijs. Lukt het vandaag gelukkig wel! De souvenir-stand staat inmiddels al op 2-0 en al was dit voor Vicky nog geen ramp was het dat wel dat ik onze laatste paar peso's had uitgegeven die eigenlijk voor de lunch waren bedoeld. Wat volgde was een zoektocht naar een werkende pinautomaat van bijna twee uur waarin de honger onze beleefdheid tegenover elkaar bijna helemaal op at.
Tegen de avond aan besloten Vicky en ik iets wat ik in negen maanden Azië nog nooit had gedaan. We gingen voor onszelf koken. Een unicum in Azië, de regel in Europa en goed te doen in midden-Amerika.

TULUM
22-11 Vandaag pakken we de bus naar Tulum. Lekker touren met de bus en het land zien denken we. Ja amehoela. Waar je in Azië prachtige kalkstenen rotspartijen en rijstvelden ziet en kilometers ver het land in kan kijken. Is de weg van Valladolid naar Tulum wederom kaarsrecht en kunnen we niet meer dan 20 meter links en rechts door de bebossing kijken. Als dit de regel is nemen we de volgende keer wel het vliegtuig. Al kan ik zo wel lekker mn blog bijhouden.

23-11 Op nummer één in TripAdvisor staan de Maya ruïnes pal aan het strand. Helaas waren we iets te sloom in de ochtend dus het is toeristisch as fack. Wel kregen we een Argentijnse gids vanuit het hostel mee, voor gratisch! Vrij logisch zo bleek, want het was voor hem ook eerste keer dat hij de dit bezocht. Met zijn drieën hebben we dus de informatie borden behandeld en andere gidsen afgeluisterd zodat hij het de komende weken alleen kan uitleggen aan andere backpackers.
Dicht bij het strand waren we toch al dus dan maar even een kijkje en plons nemen. Heer..lijk! WoW wat een strand. Vergeet Cancun. Zo wit als de tanden van een Colgate meisje en de zee weerkaatste de zonnestralen in vijftig tinten blauw. De golven breken zacht op het witte strand in de schaduw van een overhangende palmboom. Zeker het op één na mooiste strand wat ik ooit heb gezien en het zou op een kunnen komen als we de honderden rijke toeristen weghalen die op hun VIP bedjes spelen voor de luxe resorts. Je waant je in Mexico maar Amerikaans is het enige wat je hoort als je probeert in te dutten op het strand, toch is de sfeer kalm en voelt het niet aan als Scheveningen op de enigste mooie dag van het jaar.
De dag kon wonderwel nog beter worden want de Argentijnse all-you-can-eat barbecue specialist van het hostel had de meest sappige en kruidige stukken vlees op de grill liggen. Nou kan mijn lieve stiefpa een heerlijke biefstuk bereiden op zijn halve buitenkeuken maar och jonge, hier kan je nog wat van leren.
Die avond was het zo ver, we gaan stappen!!! Geen DJ avond maar van live muziek genieten met onze Duitse vrienden van wederom een set Argentijnen. Ik hoef onderhand Argentinië niet te bezoeken want ik waan me er toch al. Ze spelen opzwepende uptempo muziek en de saxofonist stapt iedere keer van het podium af en loopt over de dansvloer. Ik dacht dat de Nederlandse polonaise met carnaval afgezaagd was maar hier volgen de mensen hem als bijen op honing.

De komende dagen lopen in elkaar over want we slapen in totaal vijf nachten in Tulum. Het geeft om de tijd om te settelen. Zo nieuw als alles eerst voelde zo vertrouwd en veilig voelt het nu. De ene dag shoppen in het stadje, de ander dag weer lekker naar het strand. Wederom moest er een Cenote bezocht worden en deze had speciaal voor ons een welkoms committee van tientallen schildpadden klaargezet. Nu ben ik niet dol op de kaken van meneer schildpad maar zwemmen tussen deze beesten heeft toch wel iets moois.
Natuurlijk mochten we ook weer gaan stappen en ditmaal bij PapayaPlayaProject met onze Engelse vrienden. Schreeuwend duur dus laveloos bezopen worden zat er deze keer niet in. Het was wel de eerste keer dat we bij een luxe beachclub konden dansen aan en op het strand. Het koude zand tussen je tenen, techno deuntjes uit de speakers en onder een sterrenhemel die ik nog nooit zo helder heb mogen aanschouwen. Zelfs de vallende sterren leken op de maat van de muziek naar beneden te komen.

De 26e is onze laatste volle dag in Tulum. We hadden er nog maar een extra dag aan geplakt want een vriend uit Rotterdam kwam ons bedoeken. Natuurlijk moet dat gevierd worden met een biertje, cocktails en mescal. De eerste dans pasjes beginnen ook te komen. Of het nu salsa, merengue, pachatta of de cha cha cha is ik heb geen idee maar ik laat Vicky genoeg rondjes draaien zodat ze er duizelig van wordt en het hard sneller gaat kloppen. Wel de props aan Ome Bob uit roffa die eerst alles haarfijn voordoet.

Die dag daarna was een leerzame dag. Ik leerde dat je nooit je fiets aan een andere fiets moet vastmaken, omdat ze dan juist ineens die andere fiets nodig hebben en de dus mijn slot doorknippen. Samen leerde we dat we een fiets nooit buiten de parkeerplekken van het hostel moeten neerzetten, want er zal maar een bandito langskomen die toevallig een zadel nodig heeft. De derde les van vandaag was alleen voor Vicky. Stappen is geweldig, drinken nog leuker. Maar als er dan iets te veel mescal in het keeltje gaat, dan zit je natuurlijk met een kater. In Vickys geval kreeg ze een van de ergste katers ooit en juist op het moment dat we een wiebelige bus instapte naar Bacalar. Achja, de busrit was wel lekker stil en het enige geluid wat naast mij vandaan kwam was een ritselend zakje wat zo nu en dan open en dicht ging...

BACALAR
Even snel een stop van een nachtje in deze kleine stad aan een zoet water lagune. Eigenlijk komen we hier maar voor een ding en dat is om een kano te huren en van onze eerste zonsopkomst ooit te gaan genieten. Bij aankomst stonden we versteld, Vicky had mij overtuigd om akkoord te gaan met een AirBnB en wat een slimme keuze was dat. Een oprit begeleid door palmbomen, een trapje naar beneden en daar stond het huis. Pal aan het azuur blauwe water en een hangmat en strandstoelen onder een strandhuisje met rieten dak. Aan de gammele houten steiger meerde net een kleine zeilboot aan die ons de peddels voor de kano gaf. Perplex aanschouwen we het uitzicht. Hoe kon een plek zo mooi zo onbeschreven staan in de Lonely Planet. Totale stilte. Geen bus of straatverkoper, geen zatte toerist of luide muziek van een winkel, hier is het tijd om te genieten van elkaar. Geen WiFi, geen afleiding en alleen maar Vicky en ik met een kokosnoot die we vonden op het gras en we na een kwartier van hakken en trekken onze eerste kokosmelk gaf. Dit was de beste plek en lekkerste kokosnoot ooit.
Na een bezoek aan het centrale park en het fort dat 300 jaar geleden gebouwd is door de Spanjaarden als bescherming tegen piraten gingen we content naar bed. Zeven uur later om zes uur ging de wekker, snoozen zat er niet in want de zonsopkomst was niet van plan om op ons te wachten. We liepen door de ochtend dauw naar de kano's en vertrokken richting het midden van het meer. Wachtend, genietend, totale stilte op een meer zo strak als een biljard laken. Wat was je mooi zon, je kleurde de wolken langzaam van donker blauw naar diep rood. Een vis sprong op uit het water en een valk zweefde rondjes op zoek naar deze vis. Het was het beste begin uit onze elf dagen jonge reis.
Bacalar is prachtig, er is geen reet te doen op het kasteel en zwemmen na maar de mensen weten dit. Iedereen is rustig en geniet van het rustige leven. Na de steden Cancun en Tulum was Bacalar een welkome afwisseling die ons in ieder geval een nieuw inzicht op Mexico gaf.

Moet je doen...
Overall hebben we maar een klein deel van Mexico gezien en de meeste backpackers zullen van mening zijn dat dit niet het echte Mexico is. Maar Cancun, Valladolid, Cancun en Bacalar laten wel zien wat het huidige Mexico te bieden heeft. Zon, zee en adembenemende stranden zijn de logische maar historie, cultuur en een vibrerend (nacht) leven zijn hier zeker ook belangrijke aspecten. Vooral hoop ik dat die buitenmentaliteit niet alleen beperkt blijft tot Mexico maar overal in centraal en zuid Amerika de mensen leven op de straten en genieten van elkaars aanwezigheid. Mexico is meer dan een sombrero en drugs probleem. De mensen zijn ongelofelijk vriendelijk en we hebben ons hier geen moment onveilig gevoeld en zou iedereen aanraden dezelfde weg te bewandelen als wij hebben gedaan.

Bedankt Mexicano's